دو بیتی ای که با خوندن چند تا نوشته از وبلاگی خدایی

حس خوبی به بنده دست داد و چند لحظه پیش سرودم...

تقدیم به آقا امام حسین (ع)، آقا ابالفضل (ع) و پدران و پسران نیکشان ؛

هرچند پر نقصه و کوچکتر از مقام شعر و مقام والای آن عزیزان :

من بی تو دمی حضرت مولا نتوانم *

بنما کَرَمی جانِ من آقا نتوانم *

عمریست که با لطف خدا و نگه تو *

من گرگ صفت بودن خود را نتوانم...*

فی البداهه ست و پر اشکال... اما... از دل بود...*

سپاس نویسنده ی محترم وبلاگِ کاروان آرامش

خــــدایــــا

دخــلم با خـــرجــم نمـــی خـــواند

کــــم اورده ام

صــبـــــری کــــه داده بــــودی تــمــــام شد

ولـــــی دردم همــچــنان باقیــست

بدهــکار قــلــبم شـــده ام

می دانــم شـــرمنده ام نمـــی کنی

باز هـــــم صـــبـــر مــــی خواهم...*

کانـــدیدا، رأی آورد...

تابـــلو، نقاش را ثروتمند کرد...

شــــعرِ شاعر، به چند زبان ترجمه شد...

کـــارگردان، جایزه ها را درو کرد...

و هنوز سر همان چهار راه واکس می زند...؛

کـــــــــودکی که همیشه بهترین "ســــــوژه" است...*

از مردم دنیا سوال جالبی پرسیده شد و هیچکس جواب نداد...

سوال از این قرار بود :

نظر خودتان را راجع به راه حل کمبود غذا در سایر کشور ها بیان کنید...!

و جالب اینکه کسی جوابی نداد ؛ چون :

در آفریقا کسی نمی دانست غـذا یعنی چه؟

در آسیا کسی نمی دانست نظـر یعنی چه؟

در اروپای شرقی کسی نمی دانست صادقــانه یعنی چه؟

در اروپای غربی کسی نمی دانست کمبــود یعنی چه؟

و در آمریکا کسی نمی دانست سایر کشورهــا یعنی چه؟

اینجا ایران است...

سرزمین من...

جایی که خیابان هایش به شوهای لباس زنانه

با مانکن های رنگارنگ بیشتر شبیه است

تا یک خیابان با آدم های عادی ...

اینجا ایران است...

جایی که نمی توانی بسیاری از دختران و زنانش را

واقعی بودن یا مصنوعی بودنشان را تشخیص بدهی ...

ناخن های مصنوعی، مژه های مصنوعی، موهای مصنوعی،

رنگ پوست های مصنوعی...

و شگفتا...!!!

همین زنان و دختران مصنوعی

مدام گلایه می کنند از نبود مردان واقعی...!!!...*

دست های کوچکش

به زور به شیشه های ماشین شاسی بلند حاجی می رسد

التماس می کند : آقا… آقا... "دعا " می خری؟

و حاجی بی اعتنا تسبیحِ دانه درشتش را می گرداند

و برای فرج آقا "دعا " می کند...*

♥  زخمی ام ...

اما تنم خون خواه نیست

هیچ کس از زخم دلم آگاه نیست...*

ساده که باشی

همه از نردبان سادگی ات بالا می روند و

وقتی رسیدند به اوج

با لگدی پرتت می کنند جایی که...

ساده که باشی

قلب و وجودت را به سخره می گیرند و

جایی که باز کردند

درست وقتی که احساس می کنی قلبت درست می تپد

آن قدر به هر وسیله ای می زنندش

با شمشیر نگاهشان، با تیر حرف هایشان، با تبر کارهایشان

که قلب و وجود می شود تکه تکه...

و کیست که... دستی دراز کند و قلبت را لمس کند و مرهم باشد...؟

ساده که باشی

همه بز و گوسفند فرضت می کنند و

با لباس خیر و خوبی و مهربانی نزدیکت می شوند و

مدام در پی خوردنت هستند

و یا کله پا کردنت...

ساده که باشی

ساده ای...

دلت، فکرت، کارت، نفست، اخلاقت، و...

خدایا ...

من ساده ام... سادگی را دوست دارم...

نمیتوانم ساده نباشم...

من عاشق سادگی ام...

پس باید زخم هایش را به جان بخرم...

راستی؛

زخم زده... دل شکننده...

جای زخم های سادگی ام را دیده ای...؟

گمانم ده ها یا صدها یا هزارها... یا...

+ ما سپر انداختیم با تو که در جنگ دوست

زخم توان خورد و تیغ، بر نتوان آختن...*

*

برای تو و ریحانه خانم و امید مساعد و ... 

به نام حضرت دوست

که هرچه دارم از اوست...*

همیشه وقتی که نبودم، یا کم بودم،

کسی جامو گرفت...

این همیشه هنوز که هنوزه ادامه داره...

دیگه نگید ستاره... لطفاً...

اگه هم روزی بودم الآن محو شدم... از همه آسمونا...

مواظب خودتون باشید...

خودمون رو سخت بگیریم، پاکی مونو سخت بگیریم،

قلبمونو سخت بگیریم،

همه چیزی آسون گرفتنی و آسون اومدنی و آسون رفتنی نیست...

خیلی وقتا خیلی چیزا و خیلی آدما و خیلی تجربه ها

تأثیر و آوار شدنشون و رد اومدن و رفتنشون سخت به هم می ریزه

خودمون و زندگیمون و عقایدمون و قلبمون و ... همه ی همه ی ما رو...

مواظب خودتون باشید...

و مواظب قلب و وجود و پاکی آدمایی که مقابل مان...

به آدم ها واقعیت رو بگیم...

چه وقتی که بیش از حد خوبی شونو بگیم و مبالغه کنیم

و چه وقتی بدی شونو بگیم و باز هم مبالغه کنیم،

در هر دو صورت ظلم کردیم ...

هرچند خود آدم مقابل ما نفهمه یا دوست داشته باشه خوبی شو بگیم...

ما حق نداریم خلاف چیزی که بهش معتقدیم رو بنویسیم

یا به زبون بیاریم...

ما موظفیم به راست گفتن...

هرچند عده ای خوششون نیاد...یا فکر کنن غرض و مرض داریم...

تصمیم گرفته ام راست بنویسم و راست بگویم...

هرچند سنگین، هرچند به بهایی سخت...

روزگارتون خوش، دلتون شاد، لحظه هاتون آرام...

موفق باشید...

و

ببخشید بابت همه چیز... و بابت همه حرف ها و گفته ها و نوشته ها...

دقت داشته باشیم...

حواسمون رو جمع تر کنیم...

حتی اگه مذهبی دو آتشه هم نباشیم...

به خاطر خودمون و آینده و زندگیمون...:

مواظب خودمون و نوشته ها و اطلاعات و کارامون

حتی توی وب و اینترنت و فضای مجازیمون باشیم...*

فرقی نمی کنـــد

در کجای قرن چندم ایستـــاده باشم...

مهم این است که

من همچنان رعیتـــم و

تو اربـــابـــی

یــا حسیــــن (ع) …*

خدایا درد دارم

درد غربت، درد تنهایی

و خیلی سخت دلگیرم   

از این آدم نماهایی  

كه جسم آدمی دارند و افكار هیولایی

...

خدایا من نمی خواهم...     

نمی خواهم هیولا باشم و درنده خو باشم     

نمی خواهم كه با این مردم گستاخ و بی پروا    

دمی در گفتگو باشم

...     

دلم می خواست برگردم     

به آن روزی كه دنیا آمدم    

در اوج پاكی ها

ولی افسوس   

دلگیرم...   

از این احساس پنهانی   

از این روحی كه در چنگال نفسم هست زندانی  

از این حس پریشانی 

از این تشویش و حیرانی    

امیدم هست بر پایان این شبهای هجرانی

خدایا كاش می آمد   

همان آقای روحانی (امام زمان (عج))   

و می شد باز چشم آسمان ابری و بارانی 

به امید چنین روزی

به امید مسلمانی...*

عجب صبری خدا دارد...

    اگر من جای او بودم،

    همان یک لحظه ی اول،

    که اول ظلم را می دیدم از مخلوق بی وجدان،

    جهان را با همه زیبایی و زشتی،

    به روی یکدگر ، ویرانه می کردم...

    *

    عجب صبری خدا دارد...

    اگر من جای او بودم،

    که در همسایه ی صد ها گرسنه،

چند بزمی گرم عیش و نوش می دیدم،

    نخستین نعره ی مستانه را خاموش آن دم،

    بر لبِ ، پیمانه می کردم...

   *

    عجب صبری خدا دارد...

    اگر من جای او بودم،

    که می دیدم یکی عریان و لرزان،

دیگری پوشیده از صد جامه ی  رنگین،

    زمین و آسمان را

    واژگون ، مستانه می کردم...

   *

    عجب صبری خدا دارد...

    اگر من جای او بودم،

    نه طاعت می پذیرفتم،

    نه گوش از بهر این بیداد گر ها تیز کرده،

    پاره پاره در کف زاهد نمایان،

    سبحه ی ، صد دانه می کردم...

  *

    عجب صبری خدا دارد...

    اگر من جای او بودم،

    برای خاطر تنها یکی مجنون صحرا گرد بی سامان،

    هزاران لیلی ناز آفرین را کو به کو،

    آواره و دیوانه می کردم...

   *

    عجب صبری خدا دارد...

    اگر من جای او بودم،

    بگرد شمع سوزان ِ دل عشاق سرگردان،

    سراپای وجود بی وفا معشوق را،

    پروانه می کردم...

    *

    عجب صبری خدا دارد...

    اگر من جای او بودم،

    به عرش کبریایی،

با همه صبر خدایی،

     تا که می دیدم عزیز نابجایی،

ناز بر یک ناروا گردیده خواری می فروشد،

    گردش این چرخ را

    وارونه ، بی صبرانه می کردم ...

    *

    عجب صبری خدا دارد...

     اگر من جای او بودم،

    که می دیدم مشوش عارف و عامی،

ز برق فتنه ی این علم ِ عالم سوز مردم کش،

    به جز اندیشه ی عشق و وفا،

معدوم هر فکری،

     در این دنیای پر افسانه می کردم...

   *

    عجب صبری خدا دارد...

    چرا من جای او باشم،

    همین بهتر که او خود جای خود بنشسته و

تاب تماشای تمام زشت کاری های این مخلوق را دارد

    و گرنه من به جای او چو بودم،

    یک نفس کی عادلانه سازشی،

    با جاهل و فرزانه می کردم؛

    عجب صبری خدا دارد...

     عجب صبری خدا دارد...*

* استاد معینی کرمانشاهی *

طوری شده ایم که چشمامون کلماتی مثل سکسی و فاحشه

و این جور کلمات رو بهتر می بینن و اگه تو لیست وبلاگ ها

یا جایی تو اینترنت از این کلمات یا کلماتی از این قبیل رو ببینیم

سریع روشون کلیک می کنیم تا ببینیم چه خبره و ...

و بدتر از اون اینه که خیلی از صاحبان سایت ها و وبلاگ ها

برای جذب بازدیدکننده میان و برا تبلیغ سایت یا وبلاگشون

از این قبیل کلمات مبتذل اما جذاب استفاده می کنن و ...

و... چه بدبختیم که افسار درونمون از دستمون خارج میشه

و به هر دری می زنیم برا رسیدن به شهوت و ...

دوست من... پاک انسان... زیبا دل...

عزاداریات قبول... حسین(ع) گفتنا و ابالفضل(ع) گفتنا و زینب(ع) گفتنات قبول؛

فقط خواستم بگم :

مواظب خودت باش...

عزاداری و شناخت این چند روزه تو هدر نده...

اشکاتو پایمال این کلمات و این آدما و این حسای کوتاه نکن...

بذار تا ابد بمونه... تأثیرشون...

همین...*

شب است و بوی جدایی ز کربلا آید

صدای ناله زینب ز نینوا آید

صدای خواندن قرآن ز حنجر اکبر

برای دفعه ی آخر چه با صفا آید

هنوز ماه مدینه محافظ حرم است

کنار خیمه ی طفلان صدای پا آید

نشسته بانوی مظلومه با برادر خود

سخن ز غربت و هجران در آن سرا آید

هر آنچه دشت هراسش همیشه، خواهد دید

امان ز لحظه فردا که پر بلا آید

دوباره پهلوی بشکسته را عیان بیند

که روی خاک به صورت غم آشنا آید

هنور یار نرفته، چنین پریشان است

چه می­ کند که سر او به نیزه ­ها آید...*

شاید مُردَم...

حواسم نیست...*

راستی...؟!

از مـــرگ می ترسید... یا نه...؟!

از بعــدش چطور...؟!

خــــدایـــا...

بارها همان جایی دَستَم را گرفتی که

می توانستی مُچَم را بگیری...

فردا را به امید آنکه

در آغوشَم بگیری شروع می کنم...*

نظــــر دهیـــد...*

دلت که گرفت، دیگر منتِ زمین را نکش...

راهِ آسمان باز است ، پر بکش...*

نوشته ای زیبا... به نقل از یک دوست

به نام خدا

محرم خیلی خوب است، ما محرم را دوست داریم...

دوستم رضا پوسترهای گلزار و مهناز افشار را از بساطش جمع می‌کند

و آخرین ورژن پوسترهای علی‌اکبر و حضرت عباس را در بساطش پهن می کند...

اکبر بلا هر شب با دوست دخترش به هیئت می آیند

چون فقط این روزها اجازه می دهد دوست دخترش تا آخر شب بیرون باشد ...

قدرت سامورایی، شب ها در تکیه لخت می‌شود و میانداری می‌کند

[ و روزها مردم را لخت می‌کند و زورگیری]...

آقای صولتی تا پایان اربعین تمام پاساژش را سیاه می‌کند

[ و تا آخر سال هم مشتری‌ هایش را]...

گلمکانی صاحب بزرگترین بنگاه ملک و ماشین شهر،

يكماه تکیه راه می‌ اندازد و خودش در روز تاسوعا سر مردم گل می‌مالد...

[و یازده ماه هم سرشان شیره]...

جباری رییس شرکت لبنیات و شیر، سی شب شیر صلواتی به خلق خدا می‌دهد

[و سیصد و سی و پنج روز هم با اضافه کردن آب, شیرشان را می‌دوشد]...

حاج قاسم مداح بعد از محرم یک خانه جدید می خرد

و بعد از یک ماه عزاداری یک سال به ریش مردم می خندد و مخالفان را شکنجه می کند...

ما هم پاتوقمان را از جلو مدارس دخترانه به دسته‌های عزاداری انتقال می دهیم

و برایشان اسفند دود می کنیم و شماره می دهیم...

پس نتیجه می گیریم محرم خـــــیلی خوب است و به ما خوش می گذرد،

از مسئولین می خواهیم مدتش را طـــــولانی تر کنند...

*

*
+ یه جای كار که نه، صد جای كار می لنگه ...مگه نه؟!

هر كس بايد خودش كاری كنه برا تغيير،

پس شروع كنید شما هم اگه موافقید...*

ببخشید آقا... نتونستم تو دلم نگه دارم...

داشتم منفجر می شدم از این همه درد و بی قراری...

نتونستم به کسایی که نزدیکمن بگم... اینا یه حرفایین بین من و شما...

منو ببخشید ... خواهشاً... نوشتم که دلمو یه کم سبک تر کنم...

ممنونم بابت همه چیز آقا...

به آقا امام حسین (ع) و آقا ابوالفضل العباس (ع)

گفتم بنویسم غم و افسوس دلم  را    که این حبِّ شما از دل من رفتنی نیست

آقا سلام....

یادتون هست؟ هرسال قبل محرم من و گروهی که ساخته بودم

می رفتیم به پیشواز محرم و همه جا رو پارچه سیاه و پرچم و پوستر و

اطلاعیه نصب می کردیم و به همه جای روستامون صفای محرم می دادیم؟

یادتون هست؟

یادتون هست پر بودم از عشق شما و صدای زیارت عاشورایی که برای شما خونده می شد...؟

یادتون هست؟

یادتون هست سقاخونه ای که جلوی حسینیه بنده که افتخار می کردم

به نوکریت و بچه های گروهم می زدیم

و به عزادارا و گریه کنا و سینه زنا و کسایی که به هدفت و

به کارت حتی فکر می کردن چایی و شیر و شربت و نذری می دادیم؟

یادتون هست شبا محفل انس با اباعبدالله براتون راه انداخته بودیم

و صبح ها هم زیارت عاشورا می خوندیم و منم یکی از زیازرت عاشوراخونا و ذاکرین شما بودم؟

می دونم یادتون هست آقا...

می دونم یادتون هست که روز تاسوعا و عاشورا که همه عزاداری می کردن

و به سینه می زدن این نوکرت به قلبش می زد و می رفت براتون بروشور وکتابچه می نوشت

و بین عزادارانتون پخش می کرد که بهتر شما رو بشناسن و با شناخت بیشتری عزادارتون بشن....

می دونم یادتون هست که موقع پخششون خودم نمی رفتم

و می دادم دست چند نفر دیگه که حس ریا و اینکه دارم کاری می کنم بهم دست نده...

قربونتون برم آقا...

شما بگی و بخوای جونمو هم می دم...

همه زندگیمو هم می دم...

من پر از عشق شمام...

اما امسال آقا...

دلم گرفته... شکسته... بدجور هم شکسته... خاکستر شده...

نشستم کنج خونه و صدای مداحی و زیارت عاشورا زیارت عاشورا و زیارت عاشورا و...

که می شنوم بغض می کنم، می شکنم، می میرم...

اما آقا... نا ندارم... دلم امانمو بریده...

حس می کنم دستم به هیچ جا و هیچ کس بند نیست...

نمی تونم، پاهام، دلم، وجودم .... باهام راه نمیان...

فقط نشستم... و گوش می کنم... همین...

الآن که دارم می نویسم همه وجودم بی قرارتونه...

میشه دست منو هم بگیرین...؟ بیام حوالی خودتون...

حتی یه جای دور... فقط این جا و این طوری نباشم...

بریدم از بس نشستم و تو خودم شکستم و هیچ کس نبود....

اما شما که هستید... انقد هم دست گرفتید و آدما رو بلند کردید و به اوج بردید...

خواهش می کنم... التماستون می کنم... شفاعت منو هم پیش خدا بکنید...

بگید دستمو بگیره... یه کاری با این دلم بکنه...

ببینید... خودتون که می بینید... دیگه توان ندارم... نمی کشم...

خواستم به خیلیا کمک کنم... چون معنی نیاز رو فهمیده بودم... اما ...

آقا...

کمکم کنید بیراهه نرم... بشم همون حمید نوکرتون...

همون حمید بنده تون... همون حمید زیارت عاشوراخونتون...

تنهام نذارید آقا... تنهام نذارید...

تا پایان دهه محرم چهار – پنج شب بیشتر نمونده...

دستمو بگیرید... دلمو درستش کنید...

یه کاری کنید، یه حالی بدید بیام دوباره تو مجلستون...

بشم یکی از نوکراتون... اگه نمیشه، اگه لیاقتشو ندارم امسال خلاصم کنید...

نمیتونم بی شما...

شما رو به خدا...

هیچ کس دردمو نمی فهمه...

خیلیا این حرفامو بخونن شاید برسن به ریاکاری یا دلسوزی یا هر حس دیگه ای...

خیلیام نرفتن و نیومدن به مجالستون رو گذاشتن پای اعتیاد یا داشتن مرضی خاص یا...

اما من با اون خیلیا که کاری ندارم آقا...

من فقط با شما کار دارم آقا... فقط با شما...

پس منتظرتونم... یا لیاقت بهم بدید و دستمو بگیرید و ببریدم مجلستون...

یا خلاصم کنید... پرونده ی زندگیمو ببندید...

حرارتی دارم از بی قرارتون که داره منفجرم می کنه...  

دستمو بگیرید... دستی به دلم بکشید...

خواهش ... التماس... بغض... اشک... گریه... داد... فریاد...

قربونتون برم آقا...*

نوکرتون، غلامتون، بنده تون : حمید رضا

منتظرم...*

در عجبـــــــم...

راننده نیستـــــــــــم...

امــــــــــا...

هر کـــــــس به من می رسد مسافــــــــــــر است...*

واقعاً ، واقعاً

گــــــــــــــــاهی دلم می خواهد...

خرمایی بخورم...

فاتحه ای بخوانم برای روحم...

شادیش ارزانی آنهایی که....

بودن و رفتنم برایــــــــــــــــــــشان فرقی ندارد...*

هنوز هستند پسرانی که بوی مردانگی می دهند؛

در دستانشان عزت یک مرد ، یک مرد واقعی ، واقعی لمس می شود...

اهل ناموس بازی نیستند...

می شود روی حرف و قول هایشان حساب کرد ...

هنوز هم هستند دخترانی که تنشان بوی محبت خالص می دهد؛

بکرند،

نابند،

لمس نشده اند...

آری ، هنوز هم هستند... نادرند... کمیاب اند... پاک اند...

هنوز آدم هایی از جنس فرشته پیدا می شود؛

هستند... هرچند...  نادرند... کمیاب اند...

اما هستند ...*

عشق های امروزی را چشیده ای دلبندم؟

طعم کشک می دهند

سراپا ادعایند گل من...

فرهاد هم اگر بود، به جای کندن بیستون مخ می زد احتمالا...

دیگر صدای تیشه نمی پیچید در شهر

طفلکی عشق چقدر زجر می کشد

از این شیرین فرهادهای قلابی...

...

دلم عجیب گرفته... عجیب عجیب... می فهمی که... عجیب...*

خانم و دختر خانمی که تمام آرزوت غربی شدنه؛

اینو بدون :  چیزی که برای شما آرزوست، برای زن های غربی خاطره شده ؛

اونا دارن به چیزی می رسن که تو از داشتنش خجالت می کشی...

* حــــجــــابــــــــــــــــــ *

برنامه ماه عسل : بانوی مسلمان شده اروپایی به همراه فرزندانشون

برایِ تــــو می نویسم


می رومـــ و پشتـــــ خواهمـــ کــرد به تمـــامیِ تپشــهایِ این دقایــــق

دل خواهمــ کَنـد

بی تـــــو خواهمــ زیـستـــــ

گوش خواهــمــ سپـرد

فریــاد خواهمــ شد

مهربان نخواهمــ بـود ،

دل نخواهمــ سپرد

آرامـــــتر که شدمــ

بــــــی تــــــو خواهمــ مــــــرد ...*

بهار من به گوشم نغمه می خواند

که من رفتم...

که غم ارزانیت بادا

دگر از سینه بیرون کن

کبوترهای یادم را...

که من هرگز به سوی آشیانت باز نمی گردم

اجاقی سرد و خاموشم

که دستی آتش اندر پیکرم دیگر نمی ریزد

شرار از من نمی خیزد

رها کن مرغ یادم را ز بام سینه ات دیگر

ز من بگذر ... ز من بگذر ...

و من همچون شراب کهنه می جوشم

به گوشش نغمه می خوانم

که بنشین تا تو را از گرمی آغوش خود

امشب بسوزانم

که من آتشگاهم و سردی نمی دانم

تو را از خود نمی رانم...

ولی او... رفت...

شادش باد...*

بهـآنـﮧ هـآیـَت بـَرآﮮ ِ رفتـَטּ چـﮧ بچـّﮧ گآنـﮧ بوב

چـﮧ بـﮯقـَرآر بوבﮮ زوבتـَر بروﮮ

از בلـﮯ ڪـﮧ روزﮮ بـﮯاِجازه وآرב آטּ شـُבه بوבﮮ…

چه زود از دلت رفت کسی که روزی مالک همه ی دلت بود...

چه زود متنفر شدی از کسی که می مردی برایش...

چه زود زبانت را چرخاندی و هجاهایی را که روزی چمع می شدند

و می گفتند : جانم

را عوض کردی و شدند : گمشو ...

این حق عشقی ست که بی دلیل است و بی دریغ و بی منطق...

و ...

چه زود دیر شد...

به مالک بعدی دلت بگو... هوای دلت را داشته باشد...

روزی آنجا جای من بود... به لجنش نکشاند...همیشه گرم نگهش دارد...

به تلافی تلافی ات... ماه... به امید...*

مراقب " قلب "ها باشيم...

وقتی تنهاييم،  دنبال دوست می گرديم؛

پيدايش که کرديم، دنبال عيب هايش می گرديم؛

وقتی که از دست داديمش، دنبال خاطراتش می گرديم؛

و همچنان تنها می مانيم؛

هيچ چيز آسان تر از " قلب " نمی شکند...

مواظب " قلب "ها باشیم...*

و چنین گفت خدا...

نازنینم آدم...

با تو رازی دارم

اندکی پیشتر آ...

آدم، آرام و نجیب آمد پیش

زیر چشمی به خدا می نگریست...

محو لبخند غم آلود خدا

دلش انگار گریست...

نازنینم آدم

(قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید...)

یاد من باش که بس تنهایم...

...بغض آدم ترکید ...

گونه هایش لرزید...

به خدا گفت: " پدر "

من به اندازه ی...

من به اندازه ی گلهای بهشت

نه...

به اندازه ی عرش

...نه...نه...نه

به اندازه ی تنهاییت ای هستی من

دوستدارت هستم...


کوله اش را برداشت

خسته و سخت قدم بر می داشت

راهی ظلمت پر شور زمین

طفلکی بنده غمگین آدم...

در همان لحظه جانسوز هبوط

زیر لب های خدا باز شنید :


نازنینم آدم


نه به اندازه ی تنهایی من

نه به اندازه ی عرش

نه به اندازه ی گلهای بهشت...

که به اندازه ی یک دانه ی گندم پسرم

یادم باش

نازنینم آدم

نبری از یادم...*

خدایا!

مرا ببخش...!

به خاطر تمام

ثانیه هایی که منتظرم ماندی و من ...

نیامدم...*

آدم های ساده را دوست دارم...*

همان ها که بدی هیچ کس را باور ندارند؛

همان ها که برای همه لبخند دارند؛

همان ها که همیشه هستند؛

برای همه هستند؛

آدم های ساده را

باید مثل یک تابلوی نقاشی

ساعت ها تماشا کرد

عمرشان کوتاه است

بس که هر کسی از راه می رسد

یا از آنان سوء استفاده می کند

یا زمینشان می زند؛

یا درس ساده نبودن به این ها می دهد

آدم های ساده را دوست دارم

بوی ناب “ آدم” می دهند...

همه چیز خوب می شود

خودت

غمت

مشکلت

غصه ات

هوای شهرت

آدم های اطرافت

حتی دشمنت...

برایت فرقی نمی کند که تجمل چیست

که قیمت تویوتا لندکروز چند است

فلان بنز آخرین مدل ، چند ایربگ دارد

مهم نیست...

تهران و اصفهان و بندرعباس و ...

و

روستاها

کدام حوالی اند...

داراترین ها چه غذایی می خورند

و چه می پوشند...

همیشه در جیبت شکلات پیدا می شود

یا گلبرگ خشک شده ی یک گل

همیشه لبخند بر لب داری

بر روی جدولهای کنار خیابان راه می روی

زیر باران، دهانت را باز می کنی و قطره قطره می نوشی

آدم برفی که درست می کنی

شال گردنت را به او می بخشی

همین که بدانی بربری و لواش چند است

کفایت می کند

نیازی به غذای داراترین آدم هایی که می شناسی نیست

آب گوشت هم خوب است

یا... هر غذای اندک دیگری...

مهم جمعی کنار هم بودن است...

و دلی پر مهر...

آدم های ساده را دوست دارم

بعضی آدم ها را نمی شود داشت،

فقط می شود یک جور خاصی دوستشان داشت...

بعضی آدم ها اصلا برای این نیستند که برای تو باشند یا تو برای آن ها...

اصلا به آخرش فکر نمی کنی ،

آنها برای اینند که دوستشان بداری؛

آن هم نه دوست داشتن معمولی نه حتی عشق،

یک جور خاصی دوست داشتن که اصلا هم کم نیست…

این آدم ها حتی وقتی که دیگر نیستند هم

در کنج دلت تا ابد

یک جور خاص دوست داشته خواهند شد ...*